Fun ride and horror hotel

Reisverslag: Zuid Amerika 2008. De weg naar Puquio - Motomorgana, nomads riding around the world on a motorbike adventure.
De weg naar Puquio
Tegen de middag heb ik eindelijk Ollantayyambo verlaten en gaat het offroad naar de hoofdweg richting kust. Vanaf hier is wordt het asfalt. Wat begint als een hele leuke kronkelweg waar menig Belgische biker alleen maar kan van dromen, wordt al gauw een van de leukste stukken motorasfalt ooit gereden. High speed, goed zicht en extreem platte bochten. Met de zon in mijn gezicht schuur ik continu mijn voetsteunen tegen de grond. Adrenaline is all mine! Dit is kicken! Maar het kronkelen heeft ook nadelen. Wat op de kaart een min of meer rechte lijn leek, blijkt in realiteit een heel stuk langer. Ik besef al gauw dat ik Nasca nooit haal voor de avond en besluit te stoppen in Puquio. Maar zelfs dat haal ik met moeite. De weg voert me opnieuw tot hoogtes boven de 4500 meter en er lijkt maar geen eind aan te komen. Het wordt bitter koud en alle spieren in mijn nek verkrampen. De nacht valt en ik ben op een boogscheut van Puquio, althans dat denk ik. Het duurt nog een tweetal uur voor ik uiteindelijk in dat gat van jewelste aankom. De enige slaapgelegenheid waar plaats is lijkt meer op een staatsgevangenis en het sanitair is van het niveau dat ik nog liever een nachtje doorstink en mijn behoefte ophoud tot the great wide open… Ik slaap met mijn kleren aan. In dit hol van Pluto is werkelijk niks te beleven. Ik besluit om heel vroeg terug te vertrekken, en na een stevig ontbijt gaat het richting Nasca.

Nasca en Arequipa, it could have been better

Stilaan daalt het terug en wordt het minder koud. In Nasca doe ik me te goed aan heerlijk vers gebakken inktvis in een van de eetstalletjes. Het contrast met de vieze troep die ik in Puquio te eten kreeg is groot. In een razende vaart ga ik vanop een mirador de Nasca lijnen bekijken. Je ziet het een en het ander maar ik ben niet gigantisch onder de indruk moet ik zeggen. Op foto vanuit een vliegtuig ziet het er beter uit, maar ik heb geen tijd meer om hier nog langer te blijven. Vlug tanken en dan weer verder naar beneden.

Reisverslag: Zuid Amerika 2008. De weg naar Arequipa - Motomorgana, nomads riding around the world on a motorbike adventure.
De weg naar Arequipa
De weg naar Arequipa gaat voor een groot stuk langs de kustlijn door een woestijnlandschap. De zeebries doet me goed en ik rij relax met mijn voeten op mijn cilinders, chopper stijl. Geen bochten hier. Een beetje saai bij momenten.
Door de lagere hoogte verbruik ik een pak meer en groot is mijn verwondering als ik met een tank niet eens 350 km doe terwijl ik in de Andes over de 600 km ging met 30 liter. Ergens vlak voor Atico vind ik een plaats waar ze tegen veel te hoge prijzen 85 Octaan verkopen en terwijl ik mijn tank laat volgooien zie ik dat mijn achter knipperlicht links volledig is weggesmolen. Mmmmmh. Dat is niet echt normaal. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Misschien iets met de motor afstelling?
Een eind verder, net voor het donker wordt, krijg ik opnieuw af te rekenen met bandenpech. Dit keer is voor de verandering de voorband aan de beurt. Een geluk dat ik net in een dorp met een iets of wat hedendaags pompstation ben aanbeland. Groot is mijn verbazing als ik bij het demonteren van het wiel drie spaken zomaar kan uitnemen. Holy crap en er is een een vierde al zo gaan vliegen ook. De spaken zijn gewoon uit hun nippels gerukt en een stuk of 5 andere spaken zitten los. Het leuke bij BMW gekruiste spaakwielen is dat als je een spaak aandraait, je gegarandeerd een of twee andere spaken loszet. Drie kwartier vloeken later heb ik uiteindelijk een wiel waar min of meer alles vastzit zij het dan met vier spaken minder. Ik herinner mij dat ik op de weg naar Puquio een speedbump niet had gezien en er tegen 130 km/h ben overgeknald. Het voorwiel heeft daarbij een flinke klap moeten incasseren en vermoedelijk was dat de oorzaak.
Het vervolg van de weg verloopt in het donker en dat zou niet zo erg zijn mochten ze hier motorrijders gewoon zijn. Tot drie keer toe word ik gewoon bijna van de weg gereden door vrachtwagens die inhalen vanuit de tegengestelde richting. Ze beseffen duidelijk niet dat een motor als de mijne minstens even snel nadert als een gewone auto. De weg naar Arequipa is gewoon levensgevaarlijk bij nacht, en opnieuw veel langer dan voorzien. Dat wordt zo stilaan een gewoonte…

Arequipa en de Colca vallei

Reisverslag: Zuid Amerika 2008. Arequipa - Motomorgana, nomads riding around the world on a motorbike adventure.
Arequipa
Arequipa is mooi, modern en sociaal. Ik loop Genevieve tegen het lijf die ik eerder in Machu Pichu en in Cuzco leerde kennen en met Heleen en een paar hollandse meiden eten we gezellig italiaans. Maar mijn hoofddoel in deze regio is de Colca vallei en de reuzen condors. Dus vroeg naar bed, s morgens mijn was nog even geregeld en de spaken van mijn wielen toch maar eens gedubbel checked. Een 50 tal mensen staan rond mij te kijken als ik
vakkundig, al zeg ik het zelf (na een keer of twintig mag het wel), mijn wiel eruit wip, en gedurende een goed uurtje spaken aandraai. Nu ja na een uur ben ik gestopt want die BMW wielen maken je knettergek. Het wiel er terug in geflopt en dan off road richting Chivay, de Colca vallei. Met het zonneke op mijn neus geef ik mijn ros de sporen. Even nog twijfel ik of ik met dit wiel wel moet off roaden maar de verleiding is te groot en ik drift me een weg door het adembenemende landschap om daarna via het asfalt en een 4800m hoge bergpas, blauw van de kou maar moe en voldaan, de vallei binnen te rijden. Heeeeeeeeeeerlijk, dit is pas leven!
Reisverslag: Zuid Amerika 2008. Reuzencondors in the Colca Valley - Motomorgana, nomads riding around the world on a motorbike adventure.
Reuzencondors in the Colca Valley
In Chivay lustig gesocialised en Remy uit Machu Picchu opnieuw tegen het lijf gelopen. Lekker on the cheap gegeten, pinten gedronken met een Spaans Italiaans koppel en heerlijk geslapen. Na het ontbijt gaat het langs de Colca valley en geniet ik intens van het rijden dan van het zicht. Een paar condors vliegen over en men vertelt me dat ik geluk heb om er op dit moment van de dag nog te zien. Normalgezien moet je rond een uur of 7 komen. Ik ben er pas om 11 uur, het bed was te heerlijk na al die ijskoude dagen… De vallei is waarlijk imposant en ook de weg terug is een en al fun en offroad gekronkel. Ik draai het gas flink open en laat het achterwiel lekker doorslippen. Op de rechte stukken gaat het tot 160. Adrenaline!

Octaan 85 mijn gat! Smog, smog, smog!

Terug op de hoofdweg stop ik voor benzine aan het eerste beste tankstation. Ik laat de bak volgooien en druk op de start knop. Hoempehoempereuhreuhbokkebokkebokkebok… Hola, dit klinkt niet normaal. Mijn motor klinkt als een verstokte roker om 7 uur s morgens. Ik informeer of dit effectief wel 85oct is. Si si senor klinkt het vastberaden. Bon, de tijd en de middelen om die bak terug leeg te trekken heb ik niet dus gaat het verder maar als ik in Arequipa mijn motor aan een grondiger inspectie onderwerp, zie ik dat het oliepeil veel te laag is. Aan het eerste pompstation olie gekocht. Een liter en nog niks te zien aan het peilglaasje. Een tweede liter gaat erin, voorlopig nog steeds volsyntheet! Op naar Arica, de grensovergang met Chili. Maar het olieprobleem blijft mij parten spelen. De uitlaat is heel vettig en de motor zuipt meer en meer. Ik koop onderweg opnieuw twee liter olie en hoop het een 400 km uit te houden, tot in Iquique.
De grensformaliteiten met Chili verlopen vlotjes en op een uurtje ben ik erdoor, ondanks de lange wachtrijen. Mijn bakken worden pro forma gecontroleerd want behalve het deksel oplichten hoef ik er niks uit te halen. Nog even olie tanken en dan terug in het donker door naar Iquique. Benzine neem ik onderweg nog wel even, zo dacht ik…. Niet dus. Tussen Arica en Iquique is er niks, niks, niks!!! Nada! Behalve zand. Ik panikeer want het is terug kouder geworden. Ik heb gezondigd tegen een van de bassregels van het adventure travellen: als je een pompstation tegenkomt, tank hem vol! Shit. Het is niet donker, het is zwart verdomme. Ik zie behalve een impressionante sterrenhemel helemaal niks als mijn koplamp uit is. Tot ik, helemaal in de verte, een lichtje zie (waar hebben we dat nog gehoord). Het blijkt een wegrestaurantje in the middle of nowhere maar het enige dat ze me kunnen zeggen is dat 50 km verderop misschien benzine te krijgen is aan een douanepost. Op hoop van zegen dan maar. Mijn bak is bijna leeg. Uiteindelijk kom ik bij de oudste benzineverkoper van het zuidelijk halfrond terecht die mij met een aantal liter super uit flessen verder helpt tot in Iquique.

Reisverslag: Zuid Amerika 2008. Iquique: overal lekkende olie :-( - Motomorgana, nomads riding around the world on a motorbike adventure.
Iquique: overal lekkende olie :-(
Na een goede nachtrust haal ik de kleppendeksels eraf. Je weet maar nooit wat je zoal ontdekt, maar meer dan nog eens 4 liter olie kopen, dit maal gewoon minerale, kan ik niet doen. De dag nadien staat nog steeds gegrift in het zwartboek van elk milieuorganisatie omdat ik toen verantwoordelijk was voor 90% van de smogproductie ten zuiden van de evenaar. Als ik mijn motor de helling oprijd, uit de stad, hoor ik eerst een flinke tik in de motor waarna er een rookpluim volgt die zijn weerga niet kent. Achter mij is het file en rijden de autos met 4 knipperlichten aan. Ik kan niet anders dan stoppen maar moet nog twee km door met een motor waarvan je je afvraagt of hij nu thuishoort in een scheermachientje of in een stalen ros van 250 kg. Tegen 10 km per uur gaat het naar de een U turn, aangemoedigd door het geclaxonneer van menig chileense astmalijder in spe, maar ik slaag erin mij tot aan het hotel naar beneden te laten bollen. This is the end, toedoemtoedoem, my only friend the end… En binnen 4 dagen vertrekt mijn vliegtuig zo een 2000 km verderop en ik moet dat ding nog op een boot krijgen en douaneformaliteiten regelen! Godvershitverscheisse! Eventjes neerzitten en dan de beuk erin! Een vrachtwagen heb ik nodig tot in Valparaiso, een vrachtwagen!

Trucks and porn

Reisverslag: Zuid Amerika 2008. Fernando the porn lover :-) - Motomorgana, nomads riding around the world on a motorbike adventure.
Fernando the porn lover :-)
24 uur heeft het me gekost en om eerlijk te zijn, zonder mijn vriend Carlos was het me niet gelukt. Volgens de douane moet de rijder en de motor ten allen tijde bij elkaar blijven. Dat betekende dus dat ik mee moest met de vrachtwagen.
20 ton zout, een 1150 GS Adventure, ikzelf en Fernando the porn lover. Dat was het bonte gezelschap dat zijn weg uiteindelijk verder zette naar Santiago. Fernando was er een uit de duizend, 56 jaar, heel plezant maar een tikkeltje sex geobsedeerd. De hamvraag bleef wie nu het beste was in bed: de Hollandse, de Franse, Duitse, Engelse, Belgische…vrouwen. En groot was zijn teleurstelling toen ik zijn draagbare DVD speler niet aan de praat kreeg om een illegaal kopietje van en vettig filmpje te bekijken, maar ondanks alles heb ik 48 uur goed gelachen en was ik vooral blij dat er schot in de zaak kwam. Het was eens iets anders…

Back to mama

Uiteindelijk kwam de motor rijkelijk laat in Valparaiso waar men mij vertelde dat het eigenlijk niet meer kon maar na veel duw en trekwerk en met hulp van Enzo heb ik in een recordtempo een motor in een houten kist gepompt om een kwartier voor sluitingstijd de douane hun fiat te laten geven voor verscheping. Ik stonk als een bunzing, was op van de zenuwen en doodmoe. Ik moest Suzanna van de eerste dag teleurstellen dat er geen tijd meer was om in Santiago af te spreken zoals ik haar had beloofd, maar in de plaats ging ik met Ricardo in Valparaiso iets eten om daarna vroeg onder de wol te kruipen.
s Morgens de bus op, het vliegtuig in en alweer een avontuur rijker terug naar België… South America, I’ll be back…