Bienvenido a Chile

Zaterdag 25 maart. Na een low budget vlucht van pakweg 24 uur kom ik afgepeigerd aan in de luchthaven van Santiago. Voor de zekerheid heb ik heel wat spullen in handbagage meegenomen waaronder ook motorjas en helm. Je weet maar nooit wat er met bagage kan gebeuren. Stinkend als een varken ga ik de papieren ophalen om de moto uit douane te krijgen maar de glimlach van Susana, my customer service agent, doet alle vermoeidheid vergeten. Dan de bus op naar Valparaiso klaar voor een dagje intensief lip en nagelbijten.
Met de hulp van Ricardo slaag ik er de volgende dag in mijn moto voor 15.00 u op de weg te krijgen. Het heeft bloed, zweet, tranen en vooral veel geduld gekost. Maar het wordt beloond door een heerlijk ritje met bijna lege tank op mijn mean machine. Het voorwiel heeft constant de neiging de lucht in te gaan… Showtime 🙂 Mijn krat wordt op een vrachtwagen afgezet in de B&B waar ik verblijf en rest me alleen nog Ricardo en de bevallige Daria te bedanken voor hun morele en fysieke steun. Het wordt een heel leuk nachtje in Valparaiso.

Over de Andes

s Morgens afscheid genomen, de motor buitengereden vanop de binnenplaats en off we go! Ik weet met mezelf geen blijf van opwinding. Het eerste stuk is gewone snelweg tot voorbij Santiago, waar ik nog gauw een verzekering koop en toch maar beslis om geen peperdure volsyntheet olie te kopen. Daarna gaat de weg lekker kronkelen tot in Los Andes waar ik gezien het late uur beslis te overnachten. Ik kom er Brad en Jola tegen, ondertussen al meer dan een jaar on the road met een Africa Twin en een Suzuki 250. Voorraad ingeslagen en de dag erna op naar de Paso de los Libertadores, langs de Aconcagua, de hoogste top van de Andes, Argentinië; binnen. Ondanks de vele waarschuwingen beslis ik mijn brood en kaas voorraad in mijn bakken niet weg te gooien. Geen probleem bij de douane. Ik heb geluk. De pas is zalig kronkelend en de uitzichten zijn fabuleus. Een klein offroad weggetje zorgt voor de eerste fun onverhard en brengt me bij het standbeeld van Cristo Redentor.

Langs de Cordillera noordwaarts

Reisverslag: Zuid Amerika 2008. Pampa de Leoncite - Motomorgana, nomads riding around the world on a motorbike adventure.
Pampa de Leoncite
Hierna gaat het verder richting Uspaillata, net voor Mendoza. Dit is het begin van snellere offroad werk. Langs de Cordillera gaat de weg noordwaarts en nodigt uit tot hoge snelheden. Het grotere voorwiel doet uitstekend zijn werk en in vergelijking met Marokko vorig jaar is alles net iets stabieler op de steentjes.
De Pampa de Leoncite, een droge vlakte, zorgt voor leuke fotos en lekker gek doen zonder het risico ook maar iets te raken. Adrenaline rusht door mijn lichaam en ik schreeuw het uit. Verder door tot Barreal, een verlaten vakantieoord buiten seizoen waar letterlijk geen bal te doen is. Zelfs de socializing trick werkt hier niet. Toekomen, moto op zijn zijpikkel en biertje bestellen op een terrasje zorgt doorgaans voor lekker veel aandacht dus sociaal contact. Hier niet zo 🙁 Ik besluit dan maar voorraad in te slaan en vroeg onder de wol te kruipen, na een ijskoude shrimping 🙂 douche.
De volgende dag brengt stralend weer en leuke wegen maar een staking in Mendoza legt alle pompstations in de buurt droog. Ik zit een half dagje vast en het enige wat ik kan doen is een pintje drinken in de zon met een muziekje in mijn oren tot de vrachtwagen komt bijvullen. Ook leuk maar tamelijk wat tijd verloren en ik had beloofd aan Daria dat ik 4 dagen later in San Pedro zou zijn. Beetje het gas open op het onverhard. Ondanks het hevige afbeulwerk doet de motor het uitstekend en gaat door de diepste putten. Mijn Ohlins schokdempers doen hun werk. Lovely. Onderweg nog Roberto, een Italiaan, tegen het lijf gereden op nog maar eens een Africa Twin en daarna verder tot Villa Union door de regen, onverhard en verhard. Zeiknat kom ik toe in de B&B van een oud vrouwtje. Zij heeft wel warm water en dat is heerlijk. Daarna door langs de legendarische Ruta 40, 5500 km lang, tot het noorden (http://www.turismo.gov.ar/esp/atra/ruta/mruta.htm). Als ik verder op de weg een groep Amerikaanse motards tegen kom kan ik niet anders dan vaststellen dat reizen voor elk een andere inhoud heeft. Ze rijden netjes in kolonne, tegen een constante snelheid van 90 km/h onder begeleiding van een Franse touroperator helemaal tot Machu Picchu. Now wheres all the fun? Ik kan het niet laten om even aan 160 voorbij te scheuren, een beentje te strekken en de kantjes van mijn banden op te zoeken in de volgende bocht.
Cafayate is de volgende stop maar eerst nog even langs de ruinas de Quilmes, een pre Colombiaans fort dat door de conquistadores werd verwoest. Cafayate is in elk geval een socialere omgeving dan Barreal en Villa Union. In een internet cafe kom ik er Severine en Nicole tegen die me prompt een slaapplaats aanbieden in een sjiek hotel waar een onafgewerkte kamer voor drie personen spotgoedkoop wordt aangeboden. Lekkere steak en heerlijke wijn. Dat is wat ze hier te bieden hebben en ondanks de beschonken toestand en het late uur zit ik om 05.45u op de moto om in een ruk door te steken naar San Pedro de Atacama. Het belooft een zware dag te worden.

Een beetje slap op de benen

Even ten noorden van Cafayate is het gedaan met de verharde wegen en net als de zon opkomt begin ik aan een stuk kronkelend onverhard. Mijn banden zitten lekker en ik drift me een weg langs de Ruta 40. Een bocht van 90 graden gaat net even mis als ik iets te stevig aan het gas hang en de motor te ver uitbreekt. De eerste sporen op mijn touratech bakken zijn een feit maar het zullen niet de laatste zijn die dag. Even verder gaat het stijl de hoogte in. Van een 1600 m in een ruk door tot bijna 5000 m. Dat kan bijna niet anders dan fout gaan. Mijn adem wordt afgesneden en mijn evenwicht is ver zoek. Nog drie keer zal ik het evenwicht verliezen op de meest onbenullige hindernissen en de motor terug rechtzetten is een inspanning van jewelste. Een diamox en een bal coca blaren achter de kiezen moeten mij van het ergste besparen, maar als ik boven op de Abra de Acay kom heb ik moeite om op mijn benen te staan. Ik wankel als een dronken zwitser en mijn motor is als een zat varken. Vlug terug naar beneden tot San Antonio de los Cobres, een gat van mijn voeten ergens in de plakke zon. Even nog overweeg ik om de tocht hier te staken maar het plaastje is zo onaantrekkelijk dat mijn besluit vast staat de trip tot San Pedro de Atacama te maken.

Offroad in het donker

Reisverslag: Zuid Amerika 2008. Paso de Socompa, grens Chili-Argentinië - Motomorgana, nomads riding around the world on a motorbike adventure.
Paso de Socompa, grens Chili-Argentinië
High speed gaat het tot de Argentijnse grens voorbij de Salars (zoutvlaktes) en over de Paso de Sico. De grensovergang is snel en efficient en het ziet ernaar uit dat ik voor het donker de pas zal kunnen rijden, maar een platte band 50 m voorbij de grenspost beslist daar anders over. Godverdomme, of all moments, of all places. De militairen van de grenspost bieden mij een bed aan maar net nu ik San Pedro al een beetje ruik, beslis ik om in een ijltempo de band te voorzien van een tube en de pas dan maar in het donker te rijden. Domweg duw ik nog de motor zonder achterwiel omver op een betonrand wat een ferme deuk in mijn tank slaat, en mijn splinternieuw zakmes achterlatend in het stof spring ik op de motor en vertrek. Shit, dit is niet gewoon. Offroad in het pikdonker. En wat op de kaart een tochtje van een uurtje lijkt is er in werkelijkheid 2.5. Hoogtes boven de 4500 m zorgen voor ijskoude temperaturen en ik heb geen licht om het schermpje van mijn goggles, dat ergens op de bodem van mijn bakken ligt, te vervangen. Het oude is helemaal bestoft. Ogen open dus en een goed uur verder is mijn hoornvlies van mijn rechteroog dermate uitgedroogd dat ik er letterlijk niks meer door zie. Mijn gezicht is een en al verdroogde huid en de kou zorgt voor pijn in al mijn gewrichten. Dit is verschrikkelijk. Op de grotere hoogtes heb ik opnieuw moeite om mijn evenwicht te houden en ik ben meer dan blij als ik eindelijk de verharde weg terug zie. Nog even door tot San Pedro, douane formaliteiten vervullen en om 11.30, bijna 18 uur offroad later, komt Daria me oppikken.Ik ben een wrak maar ze heeft me goed verzorgd…

San Pedro

De volgende dag heb ik de band laten repareren bij de plaatselijke bandenboer, nu ja bandenboer… en heb ik genoten van het ongedwongen sfeertje dat San Pedro rijk is. Het is er heel duur maar gezellig toeristisch met heel veel avontuurlijke jonge mensen, zoals Tom en Jemina, een Belgisch koppel dat met een tandem op weg was van Alaska naar Ushuaia. Beetje sight seeing gedaan naar de Salar de Atacama, even gaan skinny dippen naar de Tatio geisers en vooral lekker gegeten en gedronken. De onverharde wegen rond San Pedro zijn een droom voor het leukere gooi en smijt werk en mijn adrenalinegehalte is er constant ver boven gemiddeld gebleven.
Na 3 nachten is het tijd om maar weer eens verder te trekken. Bolivia here I come.