El Camino de la Muerte

Reisverslag: Zuid Amerika 2008. El Camino de la Muerte - Motomorgana, nomads riding around the world on a motorbike adventure.
El Camino de la Muerte
Na een aantal foute aanwijzingen en een stukje onverwacht leuk offroad in de bergen, kom ik eindelijk aan bij het begin van El camino de la Muerte, de weg van de dood, de gevaarlijkste weg van de wereld. Tegenwoordig ligt er een alternatieve weg naar Coroico zodat het gevaar van aankomend en passerend zwaar vrachtverkeer alvast minder is. De steile hellingen zijn er nog wel en de weg is verdomme bij momenten heel smal. Hier mag je geen hoogtevrees hebben en moet je zeker rijden. Meer dan 90 km/h op de rechte stukken rijd ik niet. Maar het zicht is spectaculair. De dag erna is er nog een Amerikaan de afgrond in gereden… Met dodelijke afloop…

Stof, stof, stof

Na een heerlijke Taco maaltijd verlaat ik Coroico uiteindelijk richting Caranavi langs wat ongetwijfeld de nieuwe meest gevaarlijke weg van de wereld is. Stof, stof en nog eens stof. De hellingen zijn van eenzelfde kaliber maar stof neemt al het zicht weg en als ik het erop waag om na massas zand gevreten te hebben een vrachtwagen voorbijsteek, zie ik plots de lichten van een auto vlak voor me, blokkeert mijn voorwiel en kom ik onzacht met de grondin aanraking. Zonder veel erg deze keer, maar het gevaar is permanent aanwezig. Mijn ALU bakken zijn nu dermate gehavend en als ik in het spookachtige Caranavi toekom, laat ik er een paar klinknagels inschieten om de boel iets of wat samen te houden. Ik ontmoet er Anne, een Duitse NGO medewerkster en ik ben blij dat ik een leuk gesprek kan voeren. Hier bekijken de mensen mij alsof ik van mars kom.

Aiaiai

Reisverslag: Zuid Amerika 2008. Barstje in het kleppendeksel :-( - Motomorgana, nomads riding around the world on a motorbike adventure.
Barstje in het kleppendeksel :-(
Het is ondertussen broeierig heet geworden en de weg gaat verder langs jungle achtige landschappen waar de wegen niet steeds uitblinken door hun goede staat. Maar het is fun en ik drift me verder noordwaarts. Bij momenten gaat het gas flink open en mijn 21 inch voorwiel en Ohlins combinatie doen het meer dan uitstekend. Even op de GPS loeren wat de naam van het volgende dorpje is…en dan gebeurt het. Een grote put in het wegdek, ik besluit te stoppen, nee toch niet, ja toch wel, verdomme, dedju erdoor dan maar! De achterkant van mijn motowipt hevig omhoog en gooit me met een snelheid van 80 km/h over het stuur. Ik vlieg door de lucht en kom naast de weg met mijn borst en mijn hoofd op een rots. Dit zit niet goed. Ik voel een hevige pijn onder de borst en ik kan niet meer ademen. Ik panikeer en wil de helm zo snel mogelijk van mijn hoofd. Het enige wat ik zie zijn vier Bolivianen die met hun hand tonen hoe ik als een raket door de lucht vloog en het uitschateren van het lachen, en ik, ik krijg geen lucht verdomme. Eindelijk de helm af . Mijn harnas heeft me beschermd en mijn helm heeft zijn werk gedaan, maar net onder de borstplaat, daar doet het pijn, veel pijn. Ik kijk naar de motor en die baadt in een grote olieplas. Het zeikt eruit langs de cilinderkop bescherming. Eerste taak: drie Brufens en even bekomen. Als de pijn draaglijk is repareer ik de cilinderkop met kneedbaar metaal. De Bolivianen proberen mij nog te overtuigen een paar dagen te blijven maar ik moet gewoon verder. Rechtstaan en rijden gaat, achterom kijken en doorbuigen zijn uitermate pijnlijk. Ik doe het iets rustiger aan nu.

River crossings…

Ik was verwittigd voor diepe rivier oversteken en als de nacht valt sta ik aan de oever van een 100 m brede rivier. Ik vraag aan een paar jongeren of het doorwaadbaar is en ze verzekeren mij dat 30 cm de maximale diepte is. Ik besluit er gewoon rechtopstaand door te rijden. Ja zeg, voor 30 cm ga ik heus niet belachelijk doen. Tot ik het water zie stijgen en stijgen en stijgen … Godverdegodver, die klootzakken staan aan de oever te lachen voor dood en ik zit te midden van die rivier met het woeste water net onder de luchtinlaat. Ik moet gewoon door. Als ik hier water hap zit ik pas echt in de shit. Bovendien zijn de rotsen op de bodem nu niet van het formaat kiezelsteentjes, dus het wordt verder nog een serieuze evenwichtsoefening. Ik bereik uiteindelijk zonder veel kleerscheuren de overkant, giet mijn boots leeg en besluit in het eerstvolgende dorp te overnachten. Ik slaap bij een boer op een betonnen ondergrond onder een afdak en eet zoals gewoonlijk arroz con pollo, of was het nu pollo con arroz (kip met rijst)? Lekker is anders maar details deren me niet. Een goeie pint met de boer en dan met een pijnlijke rib onder de wol om s morgens wakker gelikt te worden door de hond. De boer wilde geen vergoeding en heeft me verder nog massas verse pomelos en mandarijnen meegegeven. Heerlijk. De volgende rivier oversteek is minder smal maar even diep en het water staat nog wilder, maar ook hier geraak ik gelukig zonder kleerscheuren door.

Uitgeput

Reisverslag: Zuid Amerika 2008. De weg naar Caranavi - Motomorgana, nomads riding around the world on a motorbike adventure.
De weg naar Caranavi
Even voorbij Mapiri wordt de weg echt slecht. Nu ja, je kan gewoon niet meer van een weg spreken. En je bent helemaal op jezelf aangewezen. Behalve sporadisch een cocaboer, zie je hier niemand. Dus de motor op zijn zij, 40 graden buiten, doodmoe en de moed zakt je al gauw in de schoenen. Het hele voorval met de valpartij in combinatie met de lange dagen offroad hebben me afgemat. Bovendien is de weg opnieuw een stuk langer dan voorzien en heb ik moeite om benzine te vinden. Ik bereik Sorata in het donker, zwart als een moor en stinkend als een varken. Ik ontmoet er Lisa en het wordt een rustig maar leuk avondje.
De volgende dag lekker ontbeten, even de lokale markt bezocht om daarna mijn weg verder te zetten richting Copacabana, Bolivië. Als ik net buiten Sorata benzine tank, zie ik dat het achter subframe doorgescheurd is. De lokale wonderlasser fikst het in een wip en wat ik vroeger als een ramp zou hebben beschouwd, is nu slechts een detail. Hier leer je relativeren.

Copacabana, Titicacameer, Isla del Sol

Reisverslag: Zuid Amerika 2008. Isla del Sol - Motomorgana, nomads riding around the world on a motorbike adventure.
Isla del Sol
De weg naar Copacabana brengt me in een totaal ander landschap en voert me over de cordillera van de Andes. Het is koud maar de voetsteunen schuren geregeld het asfalt in de haarspeldbochten. Mijn rib is draaglijk maar baart me nog zorgen. Als ik uiteindelijk in Copacabana door een arts wordt onderzocht valt het verdict: Gebroken rib. Niet veel aan te doen. Het moet vanzelf genezen. Gelukkig heb ik een stevige voorraad pijnstillers mee. Copacabana zorgt voor een beetje vertier en lekkere vis. Ik besluit met een boot naar Isla del Sol te varen en ik ontmoet er Jan, Elisa en Arida. Heel toffe mensen! Arida neemt me mee op sleeptouw en ik vergezel haar op een wandeling naar de andere kant van dit prachtige eiland. We zijn de enigen en het wordt een romantische nacht.
Terug in Copacabana genieten we nog even van het nachtleven en de volgende dag wordt er uitgebreid afscheid genomen.

Puno, Cusco en een hoop miserie onderweg

Nu gaat het verder richting Peru. Als ik de grens over wil verzekert een Boliviaanse grenswachter me dat ik big money moet betalen omdat de import documenten voor de motor niet in orde waren, maar na veel gevloek, geweiger en gedreig bol ik even later toch gratis Peru binnen. De wegen zijn hier goed en ik steek aan hoge snelheid door tot Puno, waar ik Jan opnieuw tref en met hem het toeristische circus van de drijvende eilanden bezoek. Leuk om te zien maar de authenticiteit is ver zoek en je portemonnee al gauw een pak lichter. Voor de rest stelt Puno niet zoveel voor en ik besluit om de dag erna door te steken naar Cusco. Alleen, er is een dag van algemene staking afgekondigd en als ik s morgens wil vertrekken liggen de straten letterlijk bezaaid met kapotte flessen en rotsblokken. Ik geraak er uiteindelijk door maar verder op de weg zijn er meer versperringen. Ik lul mij er steeds uit met een verhaal over mijn doodzieke kind en dat het van levensbelang is dat ik zo snel mogelijk in Lima geraak. Bijna iedereen slikt het maar in Juliaca wordt ik getrakteerd op een stenenregen en moet ik vluchten, het gas vol open. Even verder raak ik ingesloten in een menigte en beginnen vrouwen met waszakken op mijn hoofd te slaan. Gas open is opnieuw de enige remedie en de menigte springt uit elkaar. Ik besef dat ik geluk heb gehad. Nu nog even over het asfalt en langs leuke kronkelbaantjes om uiteindelijk in Cusco aan te komen. Cusco is een mooie stad. Het bruist er van het leven, je kan er lekker eten en ik ontmoet er hele leuke mensen.

Machu Picchu

Reisverslag: Zuid Amerika 2008. Machu Picchu - Motomorgana, nomads riding around the world on a motorbike adventure.
Machu Picchu
Het obligate Machu Picchu staat als volgende op mijn programma en de weg ernaartoe is een zaligheid voor wie bochtjes en offroaden weet te apprecieren. De hoge passen zijn koud maar eens beneden gaat het gemoedelijk weer verder langs de gravelpistes. Uitvalsbasis om Machu Picchu te bezoeken is Aguas Calientes en dat is niet via de weg bereikbaar. De laatste trein is al vertrokken en ik geloof nog even dat ik er met de moto over de sporen ook geraak, ondanks het verbodsteken. Een lokale vrouw smeekt me bijna om dit niet te doen omdat het mijn dood zou betekenen dus beslis ik om in het donker de laatste 8 km af te leggen met niks anders dan een powerled lampje op mijn voorhoofd. De vrouw had overschot van gelijk. Deze weg is met de motor absoluut niet berijdbaar, al was het maar omwille van de hoge kramikkige bruggen die enkel bestaan uit dikke dwarsliggers onder een spoor.
Om 5 uur in de ochtend vertrekken de eerste bussen vanuit Aguas Calientes richting Machu Picchu. De stroom toeristen is er nog niet en de site ligt er verlaten bij. Ik ontmoet er een Frans sprekend gezelschap en zie er Lisa terug. Deze plaats is, in tegenstelling tot wat ik er van had verwacht, adembenemend impressionant. Het heeft iets sacraals en is zo mooi in al zijn eenvoud. Na een klim op Wayna Picchu, de herkenbare hoge rots die de site typeert, gaat het tegen de middag terug richting motor. Groot is mijn ontzetting als ik vaststel dat ik om 12.30 u de laatste trein reeds heb gemist. Men is er hier duidelijk op uit om de mensen hier zo lang mogelijk in het toeristische circus van Aguas Calientes te houden. Ik besluit de terugweg opnieuw te voet te doen, dit keer in een veschroeiende hitte. Het zweet regent mij af en ik ben blij als ik uiteindelijk afkoeling vind door de snelheid van de motor. De laatste halte voor ik doorsteek naar de kust wordt Ollantaytambo, waar ik verkleumd van de kou en stijf als een plank toekom om mezelf terug te vinden in een rotte kamer met een ijskoude douche. Maar de afgelopen dagen waren mooi geweest en ik vergeet de praktische miserie met alle gemak. Volgende week op naar de kust en dan terug naar Chili!