Colombia staat zonder twijfel op de tweede plaats van onze favoriete landen in Zuid-Amerika (net na Bolivië). Al was het een eerder moeizame ‘eerste kennismaking’… Dat we altijd genoeg tijd moeten voorzien voor grensovergangen, dat weten we na al die tijd maar al te goed. Een halve dag rekenen we, met de stille hoop dat het toch wat sneller afgehandeld zal zijn. Niet dat de grensovergang in Ipiales zo moeilijk was, er was alleen een geweldig lange wachtrij! En als ik zeg geweldig lang, betekent het uren en uren aanschuiven om dan op enkele minuten tijd de stempel in je paspoort te krijgen. Gelukkig kijk ik graag naar mensen en zie ik zo’n momenten als een uitgelezen kans om mijn talen wat te oefenen J. Al verging het lachen mij snel toen het net na de immigratie plots begon te gieten. Met bakken viel het uit de lucht. De eerste week was dat de rode draad: ‘och, vandaag zal het niet veel zijn’ om te besluiten om zonder regenbroek te vertrekken en een half uur later volledig doorweekt te zijn…

in between the downpours, Colombia is an awesome ride

Tussen de regenbuien door is Colombia de max op de piste!

Keeping the track tidy!

Zelfs de kleintjes houden de piste proper!

De eerste stop in Pasto was al behoorlijk ‘speciaal’. We sliepen in een goedkoop hotelletje in de hoerenbuurt, waar je van sommige vrouwen niet echt kon zien of ze effectief als vrouw geboren waren. Maar man, wat waren ze hier vriendelijk! Gezellige babbels, nieuwsgierige blikken, toch nog even terugkeren en nog eens naar onze coole motoren kijken.

Colombia is een offroad-paradijs. We hebben heerlijke pistes gereden, die ons naar de mooiste locaties brachten. San Agustín was zo’n plekje, al was het eerder toeristisch met de beeldformaties die je er kan bezoeken. Ik denk dat we hier vooral verrast werden door de heerlijke streetfood, mét groenten voor een keer. Het was ook de ideale uitvalsbasis om naar de Tatatcoa-woestijn te gaan, een prachtig natuurfenomeen, al kan je het bezwaarlijk vergelijken met de Sahara. Rotsen, zand, pistes en kleine dorpjes, alles waar we van houden dus.

Tatacoa desert

De Tatacoa woestijn

In Villavicencio hadden we een afspraak met Esteban en zijn ouders, een jongen met Duchenne die we zouden interviewen over zijn ziekte. Ik denk dat we anders nooit naar die grote stad, ver van alles, gegaan zouden zijn. Maar ook dit was een beleving. Er zijn hier meer pool-cafés dan in heel België samen denk ik. En onze nieuwe vrienden toonden ons vol trots de mooiste plekjes van hun stad.

Maar de piste en Medellín lonkten. Langs het onverwacht supergezellige Chiquinquirá reden we door afgelegen plaatsen, waar waarschijnlijk nooit buitenlandse toeristen komen. Zalig is dat, mensen die hun duim opsteken en je feliciteren omdat je er net hún dorpje uitkiest.

Medellín is dan weer compleet anders: bruisend, druk, je vindt er alles en we zagen er prachtige graffiti in wat ooit de gevaarlijkste drugswijk van de stad was. We vonden een tophostel buiten de toeristische buurt, waar we kennismaakten met Moritz, een Duitse reiziger. Ik denk dat het op en al een halve dag geduurd heeft vooraleer hij – gebeten door onze verhalen en onze passie – besloot om zelf ook een brommer te kopen en zijn reis op twee wielen verder te zetten. Tom was de ideale gids om hem te helpen bij zijn aankoop en gelukkig aanvaardde hij die hulp, of hij had de eerste de beste Chinese brol gekocht die met wat tape aan elkaar hing. Enthousiasme maakt soms blind…

Colourful houses in Comuna 13, Medellin, the Pablo Escobar neighborhood

Kleurrijke huizen in Comuna 13, Medellin. De Pablo Escobar wijk

 

Comuna 13 in Medellin, the Pablo Escobar neighborhood

Comuna 13 in Medellin, de Pablo Escobar wijk

Cafe de Colombia

Cafe de Colombia

Voor één keer was het niet Tom, maar ikzelf die de pistes richting noorden uitkoos en besliste om toch die stippellijntjes te volgen, ook al vond ik niets van informatie op het internet en konden zelfs de locals niet helpen deze keer. Ik geef toe, ik heb een goede leermeester op dat vlak en we hebben het ons niet beklaagd. Integendeel, de pistes waren fun en uitdagend en op het moment waar je hem zo hard nodig hebt maar hem het minst verwacht, bleek er in één of ander verlaten dorp een top-mechanieker te wonen die die koppige afgebroken schroeven van onze bagagedrager kon repareren. De verrassingen zijn de wereld nog niet uit, zelfs na al dat reizen.

The tracks got a bit challenging at times

Af en toe waren de pistes wat uitdagender

Onze laatste halte in Colombia was Cartagena, vanwaar we de motoren zouden verschepen naar Panama. Drie weken hebben we er gewoond bij bike lover Max en zijn superlieve en gastvrije familie. We zijn daar echt met ons gat in de boter gevallen! Er werd voor ons gezorgd, gekookt en gewassen terwijl wij alles in orde brachten voor de verscheping. Eerlijk? Ik heb bijna een traan weggepinkt bij het afscheid. Voor het eerst sinds het vertrek had ik nog eens een ‘familie-gevoel’. Dit vergeet ik nooit meer!!

Packing the bikes in Cartagena

De motoren gaan in een kist in Cartagena

Saying goodbeye to Cartagena with a nice view over the Carribean and a plastic cup of red

Afscheid van Cartagena, met een heerlijk zicht over de Caraïbische zee en een plastic bekertje rode wijn :-)