Het is ondertussen een dag of 12 geleden dat ik door een stevige val op de piste mijn voet brak. Dat zoiets ooit zou gebeuren wisten we allebei. Het risico hoort nu eenmaal bij het motorreizen. Het is niet de eerste keer dat het fout gaat en het zal ook niet de laatste keer zijn vrees ik. Maar de goden waren ons goed gezind, zoveel is duidelijk.
Ik prijs mezelf gelukkig dat we degelijk materiaal hebben geselecteerd. De motor kwam er, op een gebroken scherm en een gebogen stuur, zonder schade vanaf. De motor draait als een zonnetje. De Touratech bakken hebben er een deuk bij maar met een hamer laten ze zich gemakkelijk terug in vorm slaan en zijn ze weer zo goed als nieuw, naar Afrikaanse maatstaven bedoel ik dan :-).
Een nieuw stuur wordt geïnstalleerd op de Husky
Mijn helm heeft zijn werk gedaan zoals het hoorde. Ik ben behoorlijk hard met mijn hoofd op de stenen terechtgekomen en de helm heeft de kinetische energie van de schok mooi geabsorbeerd. Hij vertoont nu wel een barst van een 8-tal centimeter en is aan vervanging toe, maar hij werd ontwikkeld om net dat te doen. Ik mag er niet aan denken hoe ik er nu aan toe zou zijn geweest met één of andere lage kwaliteitshelm… Dikke thumbs up voor Lazer.
De helm heeft precies gedaan waarvoor hij was ontworpen: de shock absorberen
Wat er precies met mijn voet is gebeurd is niet duidelijk. Alles ging ook zo geweldig snel. Ik moet zeggen dat ik eerst niet heel veel voelde. Stappen was een beetje pijnlijk, niks om over naar huis te schrijven. Maar er is wel degelijk een breuk in het buitenste middenvoetsbeentje, vlakbij de enkel. Het is een zogenaamde pseudo Jones fractuur waarbij er door een pees een stuk bot werd afgerukt. Dat heeft tijd nodig om te genezen. Zo’n 6 tot 8 weken. Maar een gips was niet nodig en eens de zwelling minder is, mag ik dankzij de stevige constructie en de stijve zool van onze Sidi crosslaarzen verder rijden.
De breuk in mijn middenvoetsbeentje
Ondertussen hebben we tijd om hier in Bamako de Afrikaanse VISA puzzel te doorworstelen, even te genieten van de stad en wat te werken hier in The Sleeping Camel. De motoren krijgen weer eens wat aandacht, het bier staat fris en er is leuk gezelschap. We hadden het erger kunnen treffen.
Dus nee mama, ik kom nog niet naar huis 😉