Het lijkt alsof we in een andere wereld zijn terechtgekomen. Wil je hier in Mali een foto nemen, dan krijg je een brede glimlach. Heb je iets nodig, dan staat er altijd iemand klaar. Vertrek je op de motor, dan wuiven ze je oprecht een goeie reis toe. Maar Mali is niet zonder risico. De afgelopen jaren werden hier heel wat mensen ontvoerd of vermoord, vooral in het noorden van het land. Niet iedereen blijkt hier even goede bedoelingen te hebben, helaas…

We entered Mali without noticing customs or police...

We reden Mali binnen zonder de douane- en politiepost op te merken…

In Kayes hebben we de beste maaltijd van onze trip, bij een Malinese kokkin langs de kant van de weg. Er stond veel volk aan te schuiven voor een groezelig bordje bonen, pasta en zoete aardappel. 350 CFA of omgerekend een goeie halve euro kostte het ons, maar het smaakte goddelijk! Slapen kon niet in de tent, maar voor een habbekrats scoorden we een kamertje, zij het zonder stromend water. You can’t have it all.

Over de piste ging het richting Manantali, waar de Nederlandse Casper een bananenplantage annex kampement runt, met een magnifiek zicht op de rivier. ’s Morgens opstaan, banaantjes als ontbijt en een plons in het water: onbetaalbaar! Maar die piste, die bleek bij momenten net iets uitdagender. Met heel wat zanderige stukken, putten, rotsen…

View from our hut at Cool Camp, Manantali

Zicht vanuit onze hut in Cool Camp, Manantali

 

Just got back from town with a few beers for the night

Net terug van het dorp met een paar pintjes voor vanavond

In Bamako zouden we verschillende visa kunnen regelen en op zich zou het ook een leuke stad zijn. De weg er naartoe begon met 110 km behoorlijk goede piste. Hier en daar een put waar het voorwiel even de lucht werd ingetrokken om er vervolgens probleemloos door te komen. Ik stond op scherp en het gas ging flink open. Af en toe stopte ik om Caroline op te wachten in één van de idyllische Afrikaanse dorpjes, om vervolgens weer lekker weg te scheuren. Maar plots ging het mis. Een grote put van een tweetal meter lang vormde geen echt probleem, maar wat ik niet gezien had, was dat net daarna een nog grotere put lag. Die verraste me en ik werd tegen 100 km/u van de motor gegooid en smakte op de grond. Onmiddellijk krabbelde ik recht en probeerde de Husky uit de acaciastruiken te bevrijden. Het scherm was kapot en het stuur had een duw gekregen, maar toen ik op de startknop duwde, roffelde het vertrouwde geluid van de ééncylinder. All good!

 

Caroline on a nice stretch of piste

Caroline op een stukje vlakke piste

Nog 250 km  ging het over de weg en ik begon te merken dat schakelen iets moeilijker verliep door een opkomende pijn in mijn voet. Toen we in Bamako aankwamen, geraakte ik de motor niet af en was stappen uitgesloten. Een bezoek aan een lokaal ziekenhuis leerde me dat mijn middenvoetsbeentje van de kleine teen gebroken was. Niet goed dus… 6 tot 8 weken om terug aan elkaar te groeien… Maar volgens de dokter zou ik verder kunnen rijden doordat de Sidi crosslaarzen voldoende steun geven. Een geluk bij een ongeluk. Nog een paar dagen rust, socializen en biertjes drinken in Bamako en die laarzen worden terug aangetrokken!