Turken…zo hoort het dus
Als we de dag erna terug Turkije binnenrijden, kan ik het bijna niet geloven. De heisa toen we in Cesme Turkije binnenreden, lijkt hier helemaal niet van toepassing. Even de roze kaart en ons paspoort laten zien en hoppa, daar plofte al meteen de juiste stempel. Efficientie ten top! Niks notaris en strikte douanebeambten!
Zeg dat het niet waar is!
De weg is fun en laat hoge snelheden toe. Vanop de heuvels ten noorden van Lathakia is het zicht fabuleus en ik stop voor een foto. Caro was een eindje achterop geraakt en dus had ik wel even tijd. Groot is mijn verbazing als ik haar na 10 minuten nog steeds niet heb zien passeren. Ik besluit om terug te draaien. Tientallen kilometers kijk ik uit, maar niks!!! Ik vind ze niet meer, verdomme! Ik probeer haar GSM maar geen antwoord. Misschien geen bereik, of misschien… Het koud zweet breekt me uit als ik bedenk wat er kan misgegaan zijn. Als een gek maak ik rechtsomkeer en hou de berm nauwgezet in het oog maar niks niks niks! Wat is er gebeurd? Hier word ik niet goed van… Nogmaals tevergeefs de GSM geprobeerd: NIKS. Als een gek drie keer over en weer gereden en de adrenaline rusht door mijn lijf. Ik ben er allerminst gerust in. Ik knijp ze… Tot uiteindelijk mijn GSM afgaat.
‘ WAAR ZITTE GIJ VERDOMME?’
‘In Iskenderun, je hebt me toch zien passeren?’
‘GODVERDOMSE GRMMMMMBBBBLLLLLL!’ ging het door mijn hoofd. Ze staat verdomme 30 km verderop te wachten en ik ben hier gelijk nen opgedraaide hottentot toerkes aan ‘t draaien en een hartinfarct nabij . Ik was kwaad maar bovenal opgelucht. Ze stond 30 km verder op mij te wachten. Pfwoei! Het had erger gekund…
We zijn onderweg van de Turkse grens naar Antalya. Het rijden gaat vlot vandaag, ik heb er zin in. Zoals zo vaak steekt Tom mij voorbij. Het landschap ziet er prachtig uit, dus de fotograaf in hem komt naar boven. Een kilometer of twee verder zie ik hem inderdaad langs de kant van de weg staan. Ik wil doorrijden zodat ik een kleine voorsprong kan opbouwen, dus ik toeter, zwaai en rij gezwind verder.
De volgende tientallen kilometers gaan op en af, steeds in bochtjes en met veel wind rond mijn oren. Ik vind het raar dat Tom mij nog niet bijgebeend is, maar er is geen pechstrook langs de kant van de weg en van wachten is dus geen sprake. Ik rijd een heel eind verder totdat ik op een recht stuk kom, waar ik mij op een veilige manier aan de kant kan zetten. Daar sta ik dan, een vrouw alleen, op ne moto… De Turken staren me aan alsof ik van Mars kom. Nu ja, waarschijnlijk doen het harnas en de crossbotten bij een vrouw hun verbeelding op hol slaan…
Ik begin mij nu toch vragen te stellen. Zo goed ben ik toch nog niet om Tom los te rijden? Zo ongelooflijk mooi was het landschap toch ook niet?
Ik besluit hem even te bellen.
‘Hey, waar zit ge?’ vraag ik op een vrolijk toontje. Ik hoor onmiddellijk dat het niet ok is. Hij klinkt zenuwachtig, zelfs boos. ‘Waar zit ík???’ De andere bestuurders moeten mij een crazy woman gevonden hebben als ze mij zagen doen met dat gezwaai en geclaxonneer, maar Tom had mij dus niet zien passeren. Ik kan mij voorstellen hoe hard hij gevloekt moet hebben, zeker als je de ravijn langs de weg gezien hebt.
En ik… misschien stout, maar ik kan het niet aan mijn hart laten komen. Eindelijk ben ik eens degene die wat langer kan pauzeren…
Nog even een setje banden gescoord langs de weg en dan verder langs de prachtige Turkse kustlijn. Je rijdt er continu tegen de bergwand met links een prachtig uitzicht over de Middellandse Zee. De zon in ons gezicht en een eindeloze reeks bochtjes: heerlijk!!! We ruiken de chill dagen al. Nog even een vies pensionnetje on the cheap meegepikt in Antalya en dan in en ruk door tot Bodrum, de stop bij Burger King in Fethye even buiten beschouwing gelaten. We bevinden ons in het Mekka van de Turkse massatoerist en geloof het of niet, we hebben ervan genoten. Een westers vakantiesfeertje, een warme en propere douche en deftig eten is nu even wat we nodig hebben.
De ferry brengt ons naar het Griekse eiland Kos en we huren voor geen geld een vakantiehuisje met zwembad. De cultuurshock kon echter niet groter zijn als we merken dat het overgrote deel van de vakantiegangers hier smakeloze, cultuurloze en vooral vormeloze Britten zijn. Als ik zie hoe ze maaltijd na maaltijd de meest vettige combinaties naar binnen werken, overgoten door sloten mayonaise en vergezeld van mega porties frieten, krijg ik zowaar heimwee naar de Arabische sobere straatkeuken. We hebben ogen en oren goed de kost gegeven, goed gelachen en bovenal genoten van twee motorloze dagen aan het zwembad voor we de ferry richting Piraeus opreden.
We arriveren vroeg in Piraeus, hangen een beetje rond in een hippe Griekse koffiebar en nemen een duik in de Middellandse Zee alvorens onze baanbanden op te pikken bij Kostas en Hope. Daarna gaat het richting Delphi. Op het eerste stuk snelweg merk ik dat de motor niet draait zoals het hoort. Een metaalachtig geluid, gebrek aan power en het olieniveau lijkt zowaar nog sneller te slinken als voorheen. Ook gaat het toerental in vrijloop de meest gekke bokkesprongen maken en valt hij geregeld stil. Ik moet bij momenten Caro op haar 650 GS Dakar zelfs laten gaan omdat de mijne niet kan volgen. Jongens, jongens, dit is de omgekeerde wereld, dit zit niet snor. Maar we halen, mits geregeld olie bijvullen, netjes de historische site van Delphi. In het stadje heerst een vreemde sfeer die je bezwaarlijk uitgelaten kan noemen. In het restaurant gaat een of andere geitenwollensokken gebedsgroep ineens hand in hand luidop de Heer aanroepen, terwijl wij ons verwacht hadden aan een avondje stappen.
Delphi zelf is mooi door haar locatie boven op een heuvel en het zicht is er magnifiek, maar de historische site valt ons, in vergelijking met wat we voordien hebben bezocht, eerlijk gezegd een beetje tegen, misschien ook wel door de aanwezigheid van de klassieke corpulente massatoerist met short, pet en camera of door de lading Japanners die ze met bussen vol hadden gedropt.
We zijn thuis… en wat een vreemd gevoel geeft dit. Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om thuis te zijn, wat in schril contrast staat met wat aan de reis vooraf ging.
Een paar maanden geleden had ik geen rijbewijs, laat staan een moto. Maar Toms enthousiasme is aanstekelijk en voor ik het wist gingen we, mét de moto en hopelijk mét rijbewijs, naar Griekenland… of toch Turkije… of misschien Syrië (het is daar toch zo mooi)… of, als we dan toch bezig zijn, Jordanië… Wat klein begon werd elke dag iets groter. Ik probeerde mezelf moed in te spreken, want (no offence) van de bezorgde buitenwereld kregen we toch geen enthousiaste ‘tof!’ te horen. Maar we gingen toch… en hoe… De eerste dag reden we al meer dan 1000 km. Best wel een prestatie, al zeg ik het zelf. Maar god, wat heb ik geweend, gevloekt en geroepen! Dat was een kantje dat ik nog niet ontdekt had in mezelf. Ik had tot nu toe alleen ervaring met strand- en zwembadvakanties. Dat zo’n ‘all in’-toestanden niet mijn ding waren wist ik al wel, maar toch… Ik heb mij moeten aanpassen. Ik zie er een luxe-poule uit, maar ben het niet echt. Dat besef ik nu. We hebben gestonken, in crappy pensionnetjes geslapen (die ik soms trots zelf had uitgekozen) en vaak, heeeeeeeel vaak hoummous gegeten met droog plat brood.
Maar… ik heb vooral genoten! Genoten van de spanning, het onverwachte, de landschappen, de cultuur en vooral van de vrijheid! Deze reis smaakt naar meer, naar uitdagender en spannender. Dat enthousiasme van Tom, dat zit nu ook in mij. Ik ben nu een echte ‘adventure motarda’…