Nu Tom volledig uitgeziekt is, we de visa voor Ghana hebben en we afscheid genomen hebben van Guillaume en zijn team in Ouagadougou, zijn we klaar om onze reis verder te zetten, richting de Karfiguiéla watervallen. Het landschap wordt steeds groener en ook het stof verdwijnt voor even. Daar zijn we absoluut niet rouwig om: deze kant van Burkina is top! De eerste platte band van onze trip nemen we er met de glimlach bij.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Net de allereerste lekke band in 15 000 km geplakt: die Mefo banden zijn niet slecht!

Even nog ziet het er niet al te best uit. Een grote truck komt ons tegemoet in het centrum van Banfora. Op het laatste moment beslist een gammel busje om toch maar leuk voorbij te steken, de voet vol op het gas. De zenuwen van Tom worden danig op de proef gesteld door deze knotsgekke wegpiraat en op een haar na wordt hij van de weg gereden door de Burkinese chauffeur. In een flits van mannelijke impulsiviteit en duidelijk onder de indruk, gaat hij verhaal halen. Ondertussen staan de passagiers, ook duidelijk onder de indruk, de chauffeur uit te schelden waarop deze laatste er niks beter op vindt dan de benen te nemen, recht het veld in. Dit kon slechter aflopen.

Een leuk stukje piste brengt ons uiteindelijk veilig en wel tot bij de watervallen en we beslissen te overnachten in één van de wel heel basic hutjes. De waterval fungeert als douche en de rest gebeurt in ‘the great wide open’. Maar het rustgevende geruis van de waterval en de indrukwekkende omgeving is alles wat er nodig is om met een heerlijk gevoel in bed te kruipen.

Karfuéla waterfalls, Banfor, Burkina

Karfiguéla watervallen, Banfora, Burkina.

Tot ik ’s nachts ineens met geweldige buikpijn te kampen krijg. Te veel rijst gegeten de voorbije dagen? Een vies beestje in mijn bloed? Toch ook geen malaria? De volgende dag ben ik echt ziek, helemaal leeg, niks energie meer. We moeten noodgedwongen nog een nacht doorbrengen aan de watervallen die op zaterdag blijkbaar overrompeld worden door dagjestoeristen met frigobox, veel te luide muziek en massa’s ronkende brommertjes.

Gelukkig kan ik de volgende ochtend alweer rijden en gaan we met een bootje nijlpaarden spotten in de buurt van Bobo. We krijgen er verschillende kolossen te zien en zelfs op een afstand zijn die indrukwekkend. Maar onze gids en stuurman wil vooral geen risico nemen en niet te dichtbij de beesten komen: zwemmen kan hij niet :-).

Hippo lake near Bobo Dioulasso, Burkina

Hippo meer bij Bobo Dioulasso, Burkina. De omgeving alleen al was gewoonweg prachtig.

Hippo near Bobo Dioulasse

Hippo meer bij Bobo Dioulasse, Burkina.

We steken de grens tussen Burkina Faso en Ghana over in Hamale: een iets kleinere grensovergang, die bijzonder vlot verloopt. Hoe moeilijk het was om onze visa te krijgen, zo gemakkelijk rijden we Ghana binnen. Nadat Tom zijn platte band geplakt heeft – perfect loopt het nooit – rijden we eerst over een 50-tal km piste, om dan over te gaan op een goede asfaltweg. Ghana, bring it on!

IMG_8287

Net de grens met Ghana over