De laatste kilometers op de weg naar de grens met Burkina Faso, drukten ons met de neus op de harde feiten. De spanningen in het Noorden van het land hebben in Mali een ware ravage aangericht. Het toerisme stelt niks meer voor en gerichte aanvallen door extremisten hebben direct zichtbare sporen nagelaten: de weg naar Burkina is volledig verlaten, kogelinslagen hebben de laatste Malinese politiepost voor de grens omgetoverd tot een gatenkaas en de Burkinezen aan de andere kant van de grens trokken grote ogen achter hun zandzakjes toen ze voor het eerst sinds lang nog eens toeristen de grens zagen oversteken.

Saying goodbye to lovely Mali

We nemen afscheid van het heerlijke Mali

Last Mali border post on the way to Burkina. Bullet holes all over...

De laatste Malinese grenspost op de weg naar Burkina: overal kogelgaten…

Wat onwennig begonnen ze aan wat de meest uitgebreide grenscontrole van deze reis zou worden: de bakken werden binnenstebuiten gekeerd, alle zakken werden leeggemaakt en onze papieren werden grondig gecheckt. Maar de sfeer ontdooide al gauw toen bleek dat alles in orde was en we werden hartelijk uitgewuifd toen we Burkina Faso binnen tuften.

This must have been the most relaxed customs officer ever

Dit moet zowat de meest chille douanebeambte ooit geweest zijn

Even verderop werden de carnets de passage door een vrolijke douanier netjes afgestempeld, al moest Tom hem precies uitleggen wat hij nu net moest aftekenen en stempelen. Even snel een foto – iets wat normaal gezien not done is bij officiële gebouwen – en we konden verder.

Some 200 kms of nice gravel road north of Burkina

Caroline op het 200 km lange stuk piste in het noorden van Burkina

Een heerlijke piste van een 200-tal kilometer en een stuk asfalt bracht ons tegen de avond tot in de hoofdstad Ouagadougou, Ouaga voor de vrienden. Een verkeersovertreding door Tom leek nog even roet in het eten te strooien, maar de overijverige gendarme draaide gelukkig bij toen hij zijn enthousiasme over onze trip naar Zuid-Afrika nauwelijks nog kon verbergen. “C’est loin, l’Afrique du Sud!”…

Ouaga is the place to be voor visa en de volgende morgen zouden we er meteen invliegen. Maar ’s avonds trakteerden we onszelf eerst op een deftig bed, een heerlijke groentemaaltijd en een flesje wijn in Le Pavillon Vert, een groene oase in de drukke stad. Deze plaats had alles om onze wachttijd voor de visa zo aangenaam mogelijk te maken. De volgende dag, toen Tom terugkwam van de ambassade van Ghana, voelde hij zich duizelig, wat afwezig, rilde hij en hoestte steeds erger. Waar hij meestal toch behoorlijk wat energie heeft, leek hij nu wel in een slappe pudding veranderd. Toch maar even naar de dokter dus…

En alsof de duvel ermee speelt, kwam hij bezweet terug van het ziekenhuis met in de ene hand de uitslag van het bloedonderzoek en in de andere een doosje malariapillen. De medicatie die we op voorhand hadden genomen tegen de ziekte is niet 100% sluitend, maar de kans is behoorlijk klein dat je malaria krijgt. Niet voor Tom blijkbaar. Dat wordt een paar dagen grondig uitzieken … De stoere motard lijkt even heel ver weg 😉

Maar binnen een paar dagen kunnen we verder. Alles komt goed!