San Pedro de Atacama, een stadje in de droogste regio ter wereld, is geweldig. De sfeer is er relaxed, de mensen vriendelijk, de andere toeristen vertellen met veel plezier hun verhaal en je kan van hieruit zowat alle kanten op om adembenemende natuur te zien. Geisers, lagunes, vulkanen, bergen, woestijn, valleien en kloven, zonsopgangen en –ondergangen, sterren, je hebt het hier allemaal!

Valle de la Luna, San Pedro de Atacama

Valle de la Luna, San Pedro de Atacama

Na een nachtje sterrenkijken, belandden we de dag nadien op de maan. De Valle de la Luna heeft zijn naam niet gestolen: een desolaat, hobbelig landschap waar precies nog nooit een mens voet aan grond gezet heeft. Indrukwekkend! Van hieruit trokken we de bergen in, over zandpistes, met diepe ravijnen naast ons, door de Catarpe tunnel en door nog meer zand. Dat het niet mijn favoriete ondergrond is, moet ik jullie wellicht niet meer vertellen, dus mijn krachten en Toms geduld werden nogal op de proef gesteld… Gelukkig maakt de omgeving op zo’n moment heel veel goed!

De Tatio-geisers, één van de toeristische hotspots van de streek, stonden ook op het programma, al moet ik toegeven dat de weg ernaartoe veel mooier is dan de geisers zelf. Het is niet meer dan wat rookpluimen die uit de grond komen en een hoop toeristen er rond, die hun camera’s lustig laten klikken. Dat we – om gezondheidsredenen – niet mochten baden in het warme water van de geisers, zorgde ervoor dat we bevroren waren toen we in onze slaapzakken in ons tentje kropen. Weer een nachtje bij -14°…

Over de laguna-route, in het zuiden van Bolivië, doen de grootste horrorverhalen de ronde. De views zijn adembenemend, maar de pistes zelf zouden een hel zijn om over te rijden. Maar dit stuk Zuid-Amerika mochten we toch niet missen? Tom stippelde de weg uit, en toen bleek dat de hoofdpiste de ergste wasbordpiste was die we al waren tegengekomen op deze reis, koos hij voor de kleine tracks, waar zo goed als niemand anders komt. Naast de mooie Laguna Verde en de rode Laguna Colorada, reden we over hoge en steile bergpassen, over duinen en door het zand. En ik kan je verzekeren: de Huskies gingen als slakken vooruit door de hoogte en het gebrek aan zuurstof. Pompaf ploften we naar in het zand toen we – na veel geploeter en geduw – eindelijk die zoveelste duin op geraakt waren.

Lagoons and flamingos all over

Overal lagunes en flamingo’s

Taking a break on the lagoon route

Even een break op de lagune-route

Well, oxygen was pretty scarce here

Zuurstof was behoorlijk schaars hier

Andere mensen kwamen we onderweg bijna niet tegen, wat de hele ervaring nog specialer maakte. Een slaapplaats vinden in een godvergeten gat was geen probleem. Iets om te eten daarentegen was een grotere uitdaging. ‘Is er hier een restaurant?’ ‘Goh, ja, er is er één een beetje verder, maar dat is gesloten.’ ‘Is er iets anders, wat brood?’ ‘Nee, dat hebben we hier niet…’ Gelukkig konden we rekenen op de goedheid van de locals, die ons – uit pure compassie – een bord hete groentesoep en een broodje van enkele dagen oud aanboden. Nog nooit heeft zo’n eenvoudige maaltijd zo lekker gesmaakt!

Drie dagen hebben we alleen pistes gezien en – we gaan er geen doekjes om winden – hebben we behoorlijk wat gediscussieerd. Reizen is niet altijd rozengeur en maneschijn, daar moeten we eerlijk over zijn. Mijn ‘gezapig’ tempo (lees: traag, als ik mij niet op mijn gemak voel) maakte Tom zenuwachtig. Het idee van gepusht te worden, gaf mij dan weer de kriebels. Maar hé, ook door deze dip zijn we heen geraakt en toen we uiteindelijk de Salar de Uyuni opreden, was alle negativiteit meteen vergeten. Als je hier – op de grootste zoutvlakte ter wereld – rondom je kijkt, voel je je plots héél erg klein. 100 km ver kunnen kijken over dit immens, spierwit oppervlak. Dit is veruit het meest indrukwekkende dat ik ooit al gezien heb. De tranen sprongen spontaan in mijn ogen (en nee, deze keer niet door een ruzie J) en mijn haren gingen rechtstaan. Kippenvel! Dit was zó de moeite waard!

Caroline on the salar

Caroline op de salar

We bumped into this giant helmet

Wat een grote helm…

...and into this mini motorbike

…en wat een klein motorfietsje

Uyuni zelf was ook een aangename verrassing: na enkele dagen van – alweer – pasta met tonijn en salchipapa (worst met frietjes) als ontbijt, werden we ondergedompeld in luxe. We dronken pisco sour en aten pizza, ik kwijlde voor het uitstalraam van een winkeltje met verzorgingsproducten en we vonden een goedkope kamer mét een uitgebreid, lekker ontbijt en mét wc-papier. Vreemd wat reizen met een mens kan doen… We kunnen oprecht gelukkig worden van de meest eenvoudige dingen…