Zuid-Amerika… Eindelijk! Na een hele reeks vluchten – die zelden rechtstreeks gaan als je voor goedkoop vliegen kiest – naar Buenos Aires, een overzet en een busrit van enkele uren kwamen we doodmoe toe in Montevideo, de hoofdstad van Uruguay. En alsof het lot ermee gepaard ging, kwamen er bij de start van dit nieuwe continent alweer een boel tegenslagen boven water. In Afrika hadden we hetzelfde voor, met de valpartijen en de ziektes.

Het begon al toen we in onze vuile, vochtige kamer het bericht kregen dat de motoren minstens 3 weken vertraging gingen hebben. Damn! Heel wat over-en-weer getelefoneer en een zoektocht naar een betere slaapplaats later, konden die 3 weken gelukkig teruggeschroefd worden naar enkele dagen. Montevideo bleek echter niet ‘the place to be’ om lang te wachten: geen ambiance, mensen die altijd triestig lijken en vooral enorm duur!

We waren dan ook als kinderen in een snoepwinkel toen we naar de luchthaven gingen om de motoren op te halen. We passeerden vlot langs de douane en onze ogen fonkelden toen we de kist openden en de twee Huskies ongeschonden terugzagen. ‘Snel’ alles weer in elkaar steken en we konden – weliswaar ettelijke uren later – vertrekken. Dat de regen ondertussen met bakken uit de lucht viel, kon ons even niets schelen. (meer info over het verschepen van de motoren)

Opening that present from South Africa. Goosebumps!

Het pakje uit Zuid-Afrika openmaken? Kippenvel!

De eerste kilometers op Zuid-Amerikaanse grond gaven ons vleugels. Wat hadden we het rijden gemist! Al had Toms motor ook best wat Red Bull kunnen gebruiken. De volle 150 km hadden we gereden toen de Huskie niet meer mee wilde. Een bokkige stier was het, die geen zin had om ook maar één van de bevelen van zijn baas te aanvaarden. We geraakten maar net in een piepklein Argentijns stadje, waar we met de handen in het haar vrolijk aangesproken werden door één van de locals. Ons Spaans was nog niet helemaal op punt, maar deze kerel deed er alles aan om zichzelf duidelijk te maken en ons te begrijpen. We hadden hier een fan, zoveel was duidelijk! En wat doen fans? Je helpen natuurlijk. Dankzij hem vonden we een garagist die zijn werkplaats voor ons openstelde om de injector proper te maken, al had hij niet de juiste tools om dat te doen. We behielpen ons met de injector-cleaner en mijn straffe adem.

There it is, that bloody injector!

Daar is die verdomde injector!

We were so happy to pick up the outdoor life again

We waren zo blij dat we ons buitenleven terug konden oppikken!

De volgende dag vertrokken we weer vol goede moed, al zakte die even snel in onze schoenen toen de bokkige stier nog niet de hengst van weleer bleek te zijn. Alweer zag Tom af om tot aan de camping van een nog kleinere stad te geraken. Hij werkte tot laat ’s avonds om de injector van mijn motor in de zijne te krijgen en tot de conclusie te komen dat de Huskie dan wél reed. Ik had dus duidelijk niet hard genoeg geblazen. Op zo’n plaats verwacht je niet de hulp die wij kregen: er bleek een professionele garagist te zijn in dit godverlaten gat, die de injector in een ultrasoon bad kon schoonmaken. En dat deed hij gratis en voor niets en met een brede glimlach op zijn gezicht! De motor draaide weer als nieuw en de restjes gegrild vlees en een fles wijn van enkele feestvierders op de camping maakten onze dag helemaal compleet!

Fixing the fuel pump in Cachi,Argentina

De benzinepomp fixen in Cachi, Noord Argentinië

We reden verder naar Tucuman, de laatste bevoorradingspost voor wisselstukken voor lange tijd. De KTM- en Husqvarna-dealers waren super behulpzaam, al bleek het geen sinecure om de juiste stukken te vinden. Weer enkele dagen wachten dus, en dat op de gemeentelijke camping, waar ze er een sport van maakten om de muziek zo luid mogelijk te zetten. Enkele slapeloze nachten later was mijn emotioneel energiepeil gezakt tot ver onder nul. Blij dat we hier eindelijk weg konden!

Vinyards and wineries all over in Cafayate

Wijngaarden op hoogte in Cafayate, Argentinië

Maar man, wat maakt het noorden van Argentinië veel goed! We reden de voorbije dagen op leuke pistes door de mooiste desolate landschappen, leerden leuke mensen kennen, proefden de lokale wijnen en genoten volop. Dat we nu weer vaststaan door mijn benzinepomp die het begeven heeft na de vuile Afrikaanse benzine en een paar dagen moeten wachten op een nieuwe, kan ons niet van ons stuk brengen. Dit is het Zuid-Amerika waar we zo naar uitgekeken hadden, en dan neem je er een tegenslag bij zonder te zeuren.

A bit of track riding in the morning never killed anyone

Een beetje piste rijden in de bergen

La Ruta 40, near Cachi, Argentina

De Ruta 40, nabij Cachi, Argentinië

This is cactus land!

Dit is cactusland!