Leeuwen rond de tent

Via Ruacana, bekend om zijn watervallen, rijden we over vlakke gravelpistes terug Zuidwaarts, richting Damaraland. Caro heeft duidelijk bijgeleerd want haar gemiddelde snelheid op een piste als deze ligt een stuk boven de 100 nu en het sporadisch geslinger van de motor wordt vakkundig beantwoord door rechtop te wippen, even het gas te lossen en vooral niet te panikeren. Way to go baby! Ik laat me af en toe weer eens gaan en piek al eens tegen de 150 voor een tijdje om adrenalineniveaus op peil te houden. Rechtop, de neus in de wind en gassen maar, onder het nodige bekijks van passanten. Damaraland betekent bovendien een tweede kans om olifanten te spotten. Giraffen, zebra’s, bavianen, springbok, struisvogels, kudus, oryx en in de verte zelfs een zeldzame neushoorn hebben we onderweg gezien. Een edele geslurfde hadden we toch echt wel graag aan het lijstje toegevoegd.

Reisverslag: Namibië 2010. Nabij Etosha - Motomorgana, nomads riding around the world on a motorbike adventure.
Nabij Etosha
We overnachten op een paar km van het Etosha wildpark, op een campsite te midden van de prachtige natuur. Een drinkplaats voor dieren is vlakbij en trekt wild aan dus er is hoop. s Nachts in de tent horen we vanalles en Caro is er duidelijk niet gerust in. Iedereen die we tegenkomen heeft hier een tent op het dak van de auto. Wij staan met ons kleine tentje mooi op de grond naast de motoren. We horen duidelijk gegrom vlakbij de tent. Wat doen we. Even piepen? Shit, toch maar liever niet. ’s Morgens worden we door de plaatselijke campingmedewerker gewezen op leeuwensporen op amper twee meter van de tent en worden we getrakteerd op een bedenkelijke blik. Ooops. Nog mooier wordt het als we de volgende dag nabij Twyfelfontyn de tent opentrekken en honderden pootafdrukken van olifanten langs de tent opmerken. Waarom zijn net die beesten ook zo verdomd stil… of waren wij het die voor de zoveelste keer uitgeteld lagen te knorren in ons mini-tentje. De duizenden kilometers piste eisen duidelijk hun tol…

All shredded to chips sir!

Vanuit Damaraland gaat het over het gravel terug richting Zuid-Afrika. Deze keer kiezen we een meer oostelijke route en toeristen zien we hier helemaal niet. De Michelin Desert achterband van de 990 is uiteindelijk nu pas compleet profielloos geworden en de band heeft toch maar mooi bijna 5000 km off road misbruik uitgehouden. Al lijkt de grip op het einde in de verste verte niet meer op het origineel en breekt het achterwiel uit bij zowat elke flauwe bocht.

Reisverslag: Namibië 2010. De motoren opnieuw inpakken in Kaapstad - Motomorgana, nomads riding around the world on a motorbike adventure.
De motoren opnieuw inpakken in Kaapstad
In tegenstelling tot het grootste deel van de trip is dit landschap vlak, maar de weg volgt de rivier en die kronkelt lekker, wat uitnodigt tot het nodige driftwerk. We maken een obligate stop bij de grillige rotsstapelingen van de Giants Playground en het Kokerboom Woud en dit zijn meteen ook de laatste bezienswaardigheden die we op deze trip aandoen. Nog even een meer dan impressionante piste naar de Zuid-Afrikaanse grens onveilig gemaakt en dan uiteindelijk terug over de weg naar Kaapstad, een goeie 7000 km meer op de tellers.

Het papierwerk om de motoren terug naar Antwerpen te verschepen, verloopt verrassend vlot deze keer. We laten de Carnets de Passage bij de transportfirma achter en zijn alweer op weg naar het magazijn waar ik mijn tot op de centimer bemeten superdeluxe kist aan het begin van de reis heb achtergelaten. A big wooden crate sir, yes sir, right here we left it sir. Het duurde 45 minuten vooraleer de man terug bij ons kwam. Well, in fact, we did have your crate here but euh… well euh… It’s not here anymore. WTF! Waar is ze dan wel?! Na veel over en weer gediscussieer blijkt dat onze Zuid- Afrikaanse vriend die onze krat moest bewaren, zich niet bepaald met brio van zijn taak heeft gekweten. De kist ligt versnipperd ergens op een grote hoop zagemeel en we hebben nog welgeteld 4 uur om de motoren te verpakken. Er wordt twee versnellingen hoger geschakeld en met hout en paletten die we ter plaatse vinden timmeren, we in een mum van tijd twee kratten in elkaar, sjorren de motoren vast en wordt de factuur voor het groter volume vakkundig, zij het onder lichte dwang, doorgeschoven naar onze kratbewaarder. Deze trip was beslist té mooi om hem door dit voorval te laten vergallen!

So long, Africa…