De 500 laatste kilometers van de Ruta 40 in het noorden van Argentinië waren letterlijk adembenemend. Met een bal cocabladeren achter de kiezen tegen de hoogteziekte, ging het over de 5000m hoge Abra del Acay. We hadden alle moeite om in de sterke wind, de kou en met een draaierig gevoel dat je enkel hebt na de 10de pint op café, de motoren recht te houden. Zuurstof is hier schaars en dat voelden onze motoren ook.
Abra del Acay, zooo duizelig!
Abra del Acay
Het slingerde verder langs San Antonio de los Cobres, over de Salinas Grandes richting het grensstadje La Quiaca, om daarna over de piste richting Paso de Sico, Chili, te rijden. We kampeerden op meer dan 4400m hoogte en zagen temperaturen passeren tot -13°. Nu weet ik wat de ‘extreme temperature’ op de slaapzak betekent: je vriest nog net niet dood! J
De pistes waren geweldig: veel gravel, steentjes, een strook zand en hier en daar een klein riviertje. Dat alles onder een staalblauwe hemel met op de achtergrond een troep grazende lama’s.
Onze nieuwe beste vrienden langs de piste: de lama’s!
Lama discipline bij het oversteken
Caroline steekt een riviertje door op de Ruta 40
Ruta 40, Susques
Maar toen we eindelijk de Paso de Sico op waren gereden, ging het plots mis. Caroline dook onverwacht in een strook zand en verloor bij 70km/u alle controle over de motor. Ze werd over het stuur gekatapulteerd en smakte hard met haar helm op de grond. Ikzelf was al een eind verderop en toen mijn motarda maar niet kwam opdagen, besloot ik terug te rijden. Daar lag ze, aan de kant van de weg, naast haar gehavende motor. Haar gezicht en kleren waren met bloed besmeurd en ze was duidelijk het noorden kwijt.
We zaten behoorlijk ver van de bewoonde wereld en Caroline kon absoluut niet meer rijden, zo veel was duidelijk. Wat moesten we nu? Waar hij vandaan kwam en wie hem had verwittigd weet ik niet, maar plots stond daar een glimmende ambulance. Voor ik het wist was Caroline met een Argentijnse ambulancier terug op weg naar San Antonio en stond ik daar helemaal alleen met twee motoren. De zon zou net ondergaan. In de verste verte was niks anders dan zand, bergen en een verdwaalde lama te bespeuren. Driewerf scheisse! Ik bereidde me al voor op een ijskoude nacht naast de motoren, op 4500m hoogte, tot plots drie Argentijnen in een pick-up stopten om hulp te bieden. Eentje ervan had thuis een XT600 en kon wel overweg met de motor. Die bebloede helm, daar zat hij niet mee. Zijn ogen fonkelden toen hij de Husky van Caro onder de kont had!
Caroline was opgenomen in het ziekenhuis van San Antonio en had naast een hevige bloedneus, een gehavend gezicht en schaafwonden op haar buik, ook een zware hersenschudding. Zeven dagen hebben we er doorgebracht om uiteindelijk toch opnieuw de Paso de Sico op te rijden, tot het einde deze keer! Well done, baby!
Een nieuwe helm, een nieuwe jas in San Pedro de Atacama. Mijn motarda kan er weer tegenaan!
Nu zitten we in het chille hippie-stadje San Pedro de Atacama in Chili. We zijn in Antofagasta snel een nieuwe helm, een jas en wat wisselstukken gaan oppikken en straks doen we een daguitstap op één motor. Flamingo’s en geisers zien. San Pedro is heerlijk!